کد مطلب:47297 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:23

گنجینه پرسمان » قرآن

هدف قرآن، از آوردن سخناني در مورد جهنم و بهشت چيست؟

انسان يك موجود حقيقي و مبدأ آثار وجودي و عيني است و به شهادت تجربه و برهان، قابليت و استعداد رسيدن به آخرين كمال خود را دارد كه اگر داراي صفات حسنه و اخلاق پسنديده باشد، كمالش سعادت، و اگر داراي صفات زشت و اخلاق ناشايسته باشد، كمالش شقاوت خواهد بود، و چون اين ملكات و اخلاق، تنها از راه افعال اختياري حاصل ميشود، و فعل اختياري، از اعتقاد به خوبي و بدي، ترس و اميد، ميل به منفعت و فرار از ضرر، سرچشمه ميگيرد، بايد يك سري برنامهها و دستوراتي، وجود داشته باشد كه مردم را با وعده و وعيد، دعوت به سعادت و جستوجوي كمال نهاييشان نمايد. از طرفي تشويق و تهديد، يا بشارت و انذار، از مهمترين اصول تربيتي به حساب ميآيند، كه قرآن نيز با توجه به اين دو اصل مهم، برنامههاي تربيتي خود را بنا گذاشته است; چرا كه انسان، مجموعهاي از بيم و اميد، حب ذات و علاقه به حيات، و نفرت از فنا و نيستي است; و تركيبي از جلب منفعت و دفع ضرر ميباشد، و درست به همين دليل، در آيات قرآن، نذير و بشير، يا انذار و بشارت، هر دو دركنار هم قرار گرفته است. در سوره اعراف، آيه 188، آمده است: إِنْ أَنَا إِلآ نَذِيرٌ وَبَشِيرٌ لِّقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ ; من بيم دهنده و بشارت دهندهام براي افرادي كه ايمان ميآورند.

خلاصه اين كه: اگر ميبينيم در قرآن مجيد، آيات بسياري، دربارة مسائل بهشت و جهنم آمده است، و آياتي كه در وصف بهشت آمده، سراسر از بشارت و بهجت، و آكنده از شوق و اميد براي مومنين است، و آنان را به آيندة اعمال نيك خود اميدوار كرده و به رضوان الهي بشارت ميدهند; و آياتي كه در مورد جهنم و انواع عذابها و بلاها و گرفتاريهاي آن آمده، كه در واقع نوعي وعيد و انذار است، همه در راستاي همين دو اصل مهم تربيتي، يعني تشويق و تهديد بنا شده است.